Terapia współuzależnienia

Gdy ktoś z naszych bliskich nadużywa narkotyki, alkohol, to cierpi nie tylko on, ale także otaczający go ludzie. U krewnych pojawia się nieodparte pragnienie pomocy uzależnionemu człowieku, kontrolowania go i robienia wszystkiego, co mogą, aby ukochana osoba wyzdrowiała. Podobne zachowanie w medycynie nazywa się współuzależnieniem.

Główna cecha współuzależnienia – to zmiana zwykłego zachowania rodziny cierpiącego od jakiejkolwiek używki. Bliscy zaczynają martwić się o niego, chcą mu pomóc w każdy możliwy sposób. Często ma to negatywny wpływ na samych „pomocników”.

Współuzależnionego człowieka możemy rozpoznać dzięki następującym objawom:

  • stworzenie rodzinnego złudzenia, że wszystko jest w porządku;

  • człowiek jest przekonany, że problem rozwiąże samodzielnie;

  • codzienne namawianie chorego do rozstania się z jego uzależnieniem.

Współuzależniony troszczy się o bliską chorą osobę, pragnie nie tylko jej pomóc, ale także przywrócić utracony komfort w życiu rodziny.

Jednak to pragnienie często grozi następującymi konsekwencjami:

  • pogorszeniem zarówno psychologicznego, jak i emocjonalnego stanu współuzależnionego, co także przeszkadza procesowi leczenia człowieka, nadużywającego gier lub alkoholu;

  • wiele błędów członków rodziny chorego nieświadomie może prowadzić do zmniejszenia się skutków samego leczenia. Często swoimi działaniami nie motywują chorego do wyzdrowienia, lecz pogarszają jego problem, zniechęcając go do robienia czegokolwiek w tym kierunku.

     

współuzależnienie